คิดถึง

. . . " คิด ถึ ง " . . .   ถ้ อ ย ค ำ แ ส น ซึ้ ง ที่ เ ธ อ บ อ ก
ไม่มีสักครั้งหรอก...ที่จะรำคาญเพราะคำ ๆ นั้น
คนดีจะรู้บ้างไหม...อบอุ่นแค่ไหนที่ได้ยินมัน
และความผูกพัน. . .มันท่วมท้นแทบล้นหัวใจ

ฝ า ก ด ว งด า ว ที่ พ ร่ า ง พ รา ว บ น ร า ว ฟ้ า
ช่วยส่งตอบความห่วงหา...กลับไปได้ไหม
ช่วยบอกเค้าที...ว่าคนทางนี้ก็คิดถึงสุดหัวใจ
รอเฝ้าคอยว่าเมื่อไหร่..จะกลับมากระซิบใกล้ ๆ ให้ฟังอีกสักที

จากฟากฟ้าฝั่งนี้ที่ห่วงใย

จั น ท ร์ เ อ๋ ย . . . จั น ท ร์ เ จ้ า ข า
ฝากความห่วงหาให้คนไกลตา...สักหน่อยได้ไหม
คิดถึงเหลือเกินคืนนี้...เหงาจนท้อใจ
เค้าจะรับรู้บ้างมั๊ย...ถึงความห่วงใยที่เรามี

จั น ท ร์ เ อ๋ ย . . . จั น ท ร์ เ จ้ า ข า
หากสาดแสงลงมา...ในค่ำคืนนี้
ช่วยหน่อยได้ไหม...บอกคนไกลให้ที
ขอให้หลับฝันดี...จากฟากฟ้าฝั่งนี้ที่ห่วงใย

ฝากความคิดถึงไว้ให้

ใ น ค่ ำ คื น เ ดื อ น แ ร ม . . ฟ้ า แ ซ ม ด า ว
จะรับรู้บ้างหรือเปล่าถึงเรื่องราวที่ดวงจันทร์อ่อนไหว
ให้ดาวล้านดวงเคียงข้าง..ก็ยังอ้างว้างเดียวดาย
เมื่อหนึ่งดวงในห้วงใจ...เค้าไม่เหลียวแล

ฉั น . . . ฝ า ก ค ว าม คิ ด ถึ ง ไ ว้ ใ ห้
เธอจะเห็นมันบ้างไหม..หรือว่าไม่แยแส
ไม่เป็นไรคนดี..รู้เถิดว่าฟ้าฝั่งนี้ยังมีคนแคร์
ไม่มีข้อแม้...ไม่มีแต่...ขอเพียงแค่ได้คึดถึง

หาว

ห า ว ว ว ว. . . . . นั่ ง ม อ ง ด า ว ไ ม่ ไ ห ว แ ล้ ว คื น นี้
จันทร์เจ้าขา...ฝากความห่วงหาไว้ที...ก่อนหลับตาฝัน
บอกให้คนหนึ่งรู้....ว่าแม้มิได้อยู่ใกล้กัน
ความคิดถึงของฉัน...ก็ยังส่งถึงคนฝั่งนั้น...ทุกที

ห า ก เ ธ อ บั ง เ อิ ญ ผ่ า น ม า . . . แ ล้ ว ม อ ง ฟ้ า บ้ า ง
จะรู้ว่าคนหนึ่งคนอ้างว้าง. . .เพราะคิดถึงเธอคืนนี้
ได้แต่ฝากฟ้าฝากจันทร์...ให้เธอนั้น...หลับฝันดี
แล้วก็กลับเข้านอนเสียที...เผื่อคืนนี้...จะฝันดีถึงบางคน...
. . . ห า ว ว ว ว ว ว. . .

อิจฉาดาว

ล ม ห น า ว ผ่ า น ม า อี ก ค รั้ ง . . . . ยั ง ห่ ว ง ห า
เสียงกระซิบจากจันทรา....หนาว...แทบทนไม่ไหว
อิจฉาเจ้าดาวดวงน้อยโชคดี..ที่คืนนี้ยังมีใคร
ไถ่และถามความเป็นไปเสมอมา

อ ยู่ ค น เ ดี ย ว ล ำ พั ง . . . ใ น คื น ห ม่ น
หนาว...ความเหงามันแทบล้น..ทนกับความเหว่ว้า
ท่ามกลางแสงดาวพร่างพราวระยับตา
อยากเพียงให้รู้ว่า....จันทร์บนฟ้า...ก็หนาวไม่แพ้ใคร

จันทร์เจ้าขา

จั น ท ร์ เ อ๋ ย . .จั น ท ร์ เ จ้ า ข า
วานบอกคนอีกฝั่งฟ้า...สักหน่อยได้ไหม
ช่วยบอกเค้าที..ว่าคนทางนี้แทบขาดใจ
รอและคอยว่าเมื่อไหร่..เค้าจะส่งความห่วงใยกลับมา

ช่ ว ย บ อ ก เ ค้ า อี ก ที . . ว่ า ค น ท า ง นี้ คิ ด ถึ ง
และยังคงซาบซึ้งกับทุกความห่วงหา
หากจันทร์ใจดี...ช่วยบอกเค้าอีกทีนะว่า
ถึงห่างกันข้ามขอบฟ้า...ก็เป็นเพียงแค่ห่างตา..ไม่เคยห่างใจ

อธิษฐานกับดาว

. . . ม อ ง ฟ้ า . . . ม อ ง ด า ว. . .
ในค่ำคืนเหน็บหนาว...กอดหมอนนอนหนุน
นึกถึงเรื่องราว..เมื่อคราวมีคุณ
ความรู้สึกอบอุ่น...ก็เต็มหัวใจ

ด า ว ต ก ที่ ฟ า ก โ ค้ ง ฟ้ า
ขออธิษฐานว่า...คิดถึงฉันหน่อยได้ไหม
คิดถึงวันเก่า ๆ ที่มีเราเคียงใกล้
วันที่ไม่มีถาพของเขาหรือใคร. . .ไ ด้ ไ ห ม คุ ณ. . . ?

หอมกรุ่นในความเหงา

ร อ ย ยิ้ ม แ ล ะ ล ม ห า ย ใ จ อุ่ น อุ่ น. . .   
ยังอวลละมุนหอมกรุ่นในความเหงา
แม้ช่องว่างจะกั้นกลางระหว่างเรา
แต่ไม่เคยต้องเศร้า...เมื่อมีเรานะคนดี

ร ะ ย ะ ท า ง ที่ ข า ด ห า ย
คงเท่ากับอีกครึ่งของปลายเชือกเส้นนี้
หวังเพียงสักวันว่าความห่างที่มี
จะถูกเติมเต็มสักที...เมื่อมีเธอ

ฟ้าฝั่งโน้นเป็นอย่างไรบ้าง

   

ฟ้ า ฝั่ ง โ น้ น เ ป็ น อ ย่ า ง ไ ร บ้ า ง
มันเงียบเหงาดาวร้าง..เหมือนทางนี้ไหม
อากาศเย็นเต็มที...เพราะฝั่งนี้ไม่มีใคร
ที่จะคอยแบ่งปันอุ่นไอ...ใกล้ ๆ กัน

             

อ า ก า ศ เ ย็ น ล ง ทุ ก ที . . . ทุ ก ที
จามแล้วสิตอนนี้..คงเ้ป็นเพราะฉัน
เผลอนั่งมองท้องฟ้าหาดวงจันทร์
เผื่อมีใครฝากข้อความไว้บนนั้น..ถึงฉันสักที

ซุ ก ตั ว กั บ ก อ ง ผ้ า ผื น ใ ห ญ่
ง่วง...จนรอไม่ไหวแล้วคืนนี้
ถ้าอย่างนั้น...เป็นฉันเองนะคนดี
จะขอฝากความคิดถึงที่มี...ไว้กับจันทร์

                 

จั น ท ร์ เ อ๋ ย . . . จั น ท ร์ เ จ้ า ข า
ขอฝากความห่วงหา...ถึงคนทางฟ้าอีกฝั่งนั้น
บอกเค้าที...ว่าคนทางนี้...สุดที่จะคิดถึงกัน
รอว่าเมื่อไหร่เค้าจะเห็นมัน...และส่งกลับมาหาฉันบ้างสักที

ใช้หัวใจสื่อสาร

พ ร ะ จั น ท ร์ ต้ อ ง มี วั น ล า
ครั้นแสงอาทิตย์มา...ดาวก็คงเลือนหาย
หากแต่ความคึดถึงที่ฝากไห้...จะมิมีวันคลาย
เมื่อคนอีกฝ่าย...เค้ารับรู้ได้...ด้วยหัวใจ

             

     

พ ร ะ จั น ท ร์ ก็ เ ป็ น เ ป็ น เ พี ย ง ข้ อ ค ว า ม บ น ฟ้ า
ที่ฝากบอกคนอีกฝั่งว่า...คิดถึงแค่ไหน
ก็มืดบ้าง...สว่างบ้าง...ก็ช่างปะไร
เมื่อความคึดถึงทีฝากไว้...เค้าใช้หัวใจสื่อสารกัน

แว่วเสียงความคิดถึง

คื น นี้ ล ม แ ร ง . . . แ ต่ ไ ม่ ยั ก ห น า ว
ให้นั่งมองฟ้า..มองดาว...ไปเรื่อย ๆ ก็ไหว
เพราะห่มด้วยผ้าผืนหนา...ที่ถอด้วยคำว่าห่วงใย
กลิ่นความรักยังกรุ่นละไม...เต็มทุกห้องหัวใจที่มี

เ สี ย ง ค ว า ม คึ ด ถึ ง จ า ก อี ก ฝั่ ง ฟ้ า . . . แ ว่ ว ม า  เ บ า  เ บ า
แต่กลับก้องในหัวใจคนเหงา...ดวงนี้
แอบกระซิบตอบ...ว่าขอบคุณนะคนดี
แค่คิดถึงคำนี้...ก็อบอุ่นแล้วหัวใจ

. . . โ น่ น . . . ด า ว ต ก ที่ ฟ า ก โ ค้ ง ฟ้ า
คนทางนี้รีบหลับตา...แล้วอธิษฐานเสียยกใหญ่
ภาวนาขอพร...ให้คนจากฝั่งฟ้าแสนไกล
ได้โปรดรับรู้ถึงความห่วงใย...ที่มีให้เสมอมา

นั่ ง ค น เ ดี ย ว ที่ มุ ม ร ะ เ บี ย ง น อ ก ช า น
แอบยิ้มหวาน ๆ กับรูปปั้นน้องหมา
แล้วฝากความคึดถึงผ่านดวงจันทร์บนฟากฟ้า
บอกคนใกล้ใจแต่ไกลตา...ให้รับรู้ีอีกทีว่า...คิดถึงเหมือนกัน

ฝากสายลมกับหมอกหนา

แ ว่ ว เ สี ย ง ข อ ง ค ว า ม คิ ด ถึ ง . . . . ม า กั บ ส า ย ล ม แ ล ะ ห ม อ ก ห น า
ที่กระทบแก้มป่อง ๆ จนชา...เพราะนั่งมองฟ้าคืนนี้
พยายามส่งคลื่นของหัวใจ...เธอได้ยินบ้างไหมคนดี
มันส่งเป็นสัญญาณ . .ถี่ ถี่...ว่าคนทางนี้...ก็คิดถึงเหมือนกัน

เ ยื่ อ ใ ย บ า ง บ า ง . . เ ธ อ เ ห็ น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า
ที่แขวนตามทางเดินของดวงดาว...ถึงคนทางฟ้าอีกฝั่งนั้น
เพื่อจะบอกให้เธอรู้...ว่าเมื่อแหงนดูมัน
จะเห็นข้อความว่าคิดถึงอยู่บนนั้น...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

ฝากจันทร์ในคืนหนาว

คื น นี้ . . . อุ ณ ห ภู มิ   1 5   อ ง ศ า
นั่งคนเดียวมองดาวมองฟ้า...กับกาแฟแก้วอุ่น
คิดถึงคนไกล...ที่หัวใจมันแสนคุ้น
ไอรักยังละมุน...หอมกรุ่นกลิ่นความห่วงใย

                     

ฝ า ก ค ว า ม ห่ ว ง ห า . . . ผ่ า น จั น ท ร า ใ น คื น ห น า ว
วานสายลมถามข่าว...ว่าสบายดีใช่ใหม
โหยหาอ้อมแขนที่เคยคุ้น...เพราะรู้ดีว่าอุ่นแค่ไหน
แล้วก็ได้แต่ถอนใจ...คงหลับแล้วใช่ใหมคนดี

               

ไ ด้ แ ต่ ก ร ะ ซิ บ เ บ า เ บ า ผ่ า น ด ว ง ด า ว บ น ฟ า ก ฟ้ า
เค้าไม่ไหวแล้วน้าาาา...หาวววแล้วหล่ะคืนนี้
ซุกตัวกับกองผ้า...ควานหาไออุ่นที่พอมี
แค่อยากกระซิบบอกอีกที...ว่าคืนนี้...คิดถึงเหลือเกิน...

ส่งความคิดถึง

ฝ า ก ค ว า ม รั ก จ า ก หั ว ใ จ . . . ก ลั บ ไ ป ใ ห้ พี่
ในค่ำคืนนี้...ผ่านสายลมหนาว
ขอจันทร์บนฟ้า...และดาราที่พร่างพราว
บอกต่อเรื่องราว...เมื่อคราวมีกัน

ฝั น ดี . . . ร า ต รี ส วั ส ดิ์
ทุกความห่วงหายังคมชัด...แม้ยามฝัน
ตราบที่ดวงดาวบนฟ้า..ยังคงมองหาแสงจันทร์
ความคิดถึงของฉัน...ก็จะส่งถึงคนฝั่งนั้นทุกค่ำคืน

แค่สิ่งขอบคุณ

หยดน้ำตารินรด …เธอหมดรัก…
ใจแน่นหนัก ที่เคยให้ ไร้ความหมาย
ที่เคยหวง ห่วงหา มามากมาย
แต่สุดท้าย ไม่มีเหลือ เมื่อเธอลา

-- เจ็บนะ-- รู้บ้างไหม
ความอ้างว้างโลมไล้ ใจปวดปร่า
ถ้อยคำมากมาย จับใจความได้ “ไม่รักษาสัญญา”
มันอ่อนล้า หมดแรงไขว่ขว้า จะรั้งใคร

เพราะชินกับการมีเธอข้าง ๆ
ยังรับไม่ได้กับความอ้างว้าง เข้าใจไหม
เหนื่อย ล้า น้ำตาริน เมื่อได้ยินว่าเธอมีใคร
ยังรับไม่ไหว ขอเวลาอีกหน่อยได้ไหม อย่าเพิ่งทำร้ายกัน

ถึงวันนี้ ไม่คิด ติดค้างอะไร
เรื่องที่เธอทำให้เสียใจ ก็แล้วกันไปแค่วันนั้น
จากเคยเจ็บแทบตาย เดี๋ยวก็หาย เมื่อไม่เห็นกัน
ถือซะว่าเนื้อคู่เค้า ไม่ใช่ของฉัน  --จบกัน-- จะไปก็ไป

แค่ขอร้อง โปรดอย่าเอ่ยวาจา
ทำเป็นรู้ดีนักหนา ว่าฉันเจ็บแค่ไหน
เพียงเงยหน้าเพราะกลั้นน้ำตา โปรดอย่ากล่าวหาว่าเชิดใส่
แค่ร้อง -- ร้าว-- เพราะทนไม่ไหว ไม่ใช่ครางครวญร่ำให้ ต้องกลับมารักกัน

ฉันร้อง เพราะแกล้งหัวเราะไม่ได้
จะให้เอ่ยว่าดีใจหรือไง ที่เธอทำร้ายฉัน
แต่ต่อไปน้ำตาที่ไหล จะไม่ใช่เครื่องหมายความผูกพัน
เป็นแค่สิ่งขอบคุณที่ไปจากฉัน แค่นั้นจริง ๆ

ฝึกหัวใจให้รอ

ฝืนตัวเองกลั้นน้ำตาไม่ให้รินรด
เมื่อรักหมด ไม่เหลือพอจะได้
เหตุผลร้อยพัน สามคำสำคัญ เธอจะไป
จะมีน้ำตาเพื่อรั้งไว้ ให้ได้อะไรขึ้นมา

เมื่อรักหมดความจำเป็น
ก็อย่าร้อง ให้เธอเห็นคงดีกว่า
ร้าวเพราะเธอไป ดีกว่าเสียใจที่เธอเห็นน้ำตา
จากกันซะดีกว่า ให้เธอหันกลับมา
....เพราะสงสารกัน....

ดีใจด้วย ที่ตัดสินใจได้
และค้นพบว่าเค้ามีความหมาย มากกว่าฉัน
ไม่ต้องกังวล ว่าจะเป็นคนทำลายสัมพันธ์
ไม่เคยคิดทำร้ายฝัน หรือความผูกพันของใคร

ทำได้แค่เก็บเธอไว้ ให้ลึกที่สุด
เผื่อใจจะหยุด รักเธอลงได้
น้ำตาริน ท่วมท้น ล้นใจ
ความรักไม่เหลือให้ใกล้ แม้สายตา

คงไม่กล้ารื้อฟื้นให้ใจเจ็บ
เมื่อร้าวลึกเกินเก็บ ไม่กล้าค้นหา
ทำได้แค่ฝังให้ลึก แล้วฝึกรอเวลา
ที่จะรักตัวเองมากกว่า ...ที่เคยรักเธอ..

"รออีกหน่อยก็หาย เวลาช่วยได้ เดี๋ยวก็ลืม"

...อ้างว้างนะเมื่อไม่มีเธอ
บางคราวพลั้งเผลอ คิดว่าเธออยู่ใกล้
ไม่มีแล้วสินะ ความหวงห่วงใย
แววตาที่เธอใช้ จึงเย็นชา

มันเจ็บนะ เธอรู้บ้างไหม
ความอ้างว้างโลมไล้ ใจปวดปร่า
หยดน้ำตาริน วันที่ได้ยินคำลา
มันหมดแรงอ้อนวอน อ่อนล้า เกินรั้งใคร

ยิ้มให้เธอ เมื่อจบคำลา
กล้ำกลืนน้ำตา ฝืนตอบเธอให้ได้
"ไม่ต้องขอโทษ..ฉันไม่เป็นอะไร
ขอบคุณความห่วงใย ที่มีให้เสมอมา"

นั่งมองภาพเธอจนเลือนลับ
กว่าจะฝืนบอกตัวเองให้กลับด้วยใจอ่อนล้า
มันแทบกลั้นไม่ไหวแล้วน้ำตา
เพราะมันทำท่า จะล้นใจ

กลับมานอนสะอื้นจนตัวสั่น
อยาร้องตะโกนให้ลั่น กลับมาได้ไหม
เท่าที่มี แค่เสียงเพลงเบาๆ ปลอบใจ
"รออีกหน่อยก็หาย เวลาช่วยได้ เดี๋ยวก็ลืม"