แว่วเสียงความคิดถึง

คื น นี้ ล ม แ ร ง . . . แ ต่ ไ ม่ ยั ก ห น า ว
ให้นั่งมองฟ้า..มองดาว...ไปเรื่อย ๆ ก็ไหว
เพราะห่มด้วยผ้าผืนหนา...ที่ถอด้วยคำว่าห่วงใย
กลิ่นความรักยังกรุ่นละไม...เต็มทุกห้องหัวใจที่มี

เ สี ย ง ค ว า ม คึ ด ถึ ง จ า ก อี ก ฝั่ ง ฟ้ า . . . แ ว่ ว ม า  เ บ า  เ บ า
แต่กลับก้องในหัวใจคนเหงา...ดวงนี้
แอบกระซิบตอบ...ว่าขอบคุณนะคนดี
แค่คิดถึงคำนี้...ก็อบอุ่นแล้วหัวใจ

. . . โ น่ น . . . ด า ว ต ก ที่ ฟ า ก โ ค้ ง ฟ้ า
คนทางนี้รีบหลับตา...แล้วอธิษฐานเสียยกใหญ่
ภาวนาขอพร...ให้คนจากฝั่งฟ้าแสนไกล
ได้โปรดรับรู้ถึงความห่วงใย...ที่มีให้เสมอมา

นั่ ง ค น เ ดี ย ว ที่ มุ ม ร ะ เ บี ย ง น อ ก ช า น
แอบยิ้มหวาน ๆ กับรูปปั้นน้องหมา
แล้วฝากความคึดถึงผ่านดวงจันทร์บนฟากฟ้า
บอกคนใกล้ใจแต่ไกลตา...ให้รับรู้ีอีกทีว่า...คิดถึงเหมือนกัน