วันพุธที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2555

กลับมาได้ไหม

ค ว า ม รั ก จ า ก ฉั น
ยังคงส่งตรงถึงฟ้าฝั่งนั้น...รู้บ้างไหม
กี่ปีแล้ว...ที่ไม่ได้กลับไป
แต่ยังใส่เธอในหัวใจ...ทุกนาที

เ ธ อ เ ห ง า . . . ฉั น ก็ เ ห ง า
ได้แต่เจ็บร้าวอยู่ทางนี้
เศร้าทุกคราว...เมือถึงวันเกิดอีกปี
ไม่มีเธอเหมือนที่มี...โลกใบนี้ก็กว้างเกินไป

ข อ โ ท ษ ที่ทำเธอเสียน้ำตา...ให้คนไม่มีค่าอย่างฉัน
เห็นเธอร้องแบบนั้น...ฉันเองก็เจ็บไม่แพ้กันรู้ไหม
ไม่มีเธอเหมือนเก่า...ฉันเองก็เหงาแทบขาดใจ
ฝืนและทนอยู่ให้ได้...แต่หัวใจก็เปียกปอน

อ ย่ า ร้ อ ง อี ก เ ล ย . . เ จ้ า เ ที ย น เ ล่ ม บ า ง
แสงแห่งเธอยังสว่าง...กลางใจที่ไหวอ่อน
และวันนี้...สิ่งที่ฉันจะขอพร
คือกลับมาเป็นเหมือนวันก่อน...ได้ไหมคนดี....

อีกไม่นานคงเหมือนเดิม

เขียนบันทึกก่อนนอน
เป็นบทกลอนแทนจดหมาย
เหนื่อย...ช่วงนี้ไม่สบาย
คิดถึงคนไกล...ที่กำลังเลือนหายไปทุกที


เมื่อคืน...นอนไม่หลับ
ออกมานั่งนับดาวทางฟ้าฝั่งนี้
เหงาเหลือเกินแล้วคนดี
กลัวจริง ๆ ว่าความเหงาที่มี....จะยิ่งกว่าเมื่อวาน


ได้รับจดหมายก่อนนอน
อาจไม่ซึ้งเหมือนคำกลอน...ทว่าหวาน
จดหมายจากหัวใจ...จะไม่เลือนหายไปกับกาล
ปล่อยให้ความเศร้าพ้นผ่าน...อีกไม่นานคงเหมือนเดิม

แค่หมดแรง

เชื่ อ ม า เ ส ม อ . . . . ว่ า ตั ว แ ก ร่ ง
เข้มแข็ง...ไม่หวั่นไหว
บางครั้ง...อาจอ้างว้างเกินไป
แต่ก็ผ่านมาได้ทุกคราว

วันนี้. . . เ พี ย ง ห ม ด แ ร ง
อาจมีทีท่าแสดง...ว่าปวดร้าว
และหยาดน้ำตาที่พร่างพราว
ปล่อยชีวิตให้ว่างเปล่า...ต่างจากวันที่ผ่านมา


เ พ ร า ะ ฉั น เ ห นื่ อ ย . . . แ ล ะ ท้ อ
กับปัญหาที่กองรอ...อยู่ตรงหน้า
สู้น่ะสู้ไหว...แต่ต้องใช้เวลา
ยิ่งนานก็เหมือนยิ่งล้า...เกินเยียวยาแล้วหรือไร

มันหนักเหลือเกินนะวันนี้
....สู้....เหมือนทุกที....พอสู้ไหว
....แต่เจ็บ...มันเจ็บที่ใจ
ทำดีขนาดไหน...ไม่มีใครรับฟัง


. . . คื น นี้ . . . . ขอปล่อยตัวเองจมน้ำตา
เพื่อบรรเทาความอ่อนล้าสักครั้ง
ฝันมันยิ่งใหญ่...แต่ทางจะเดินไปใกล้ผุพัง
...หวัง...หวังเพียงยังมีหวัง...แม้ต้องสู้ลำพังก็ตาม

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ


จุ ฟ ค น ดี ก ลั บ ไ ป เ บ า  เ บ า
รู้หรือเปล่าว่าใจที่หมดแรงดวงนี้
มันฮึดสู้ขึ้นมาทันที
เจ้าสายลมที่หวังดี...ฉันขอบคุณ

ข อ บ คุ ณ ส ำ ห รั บ ก ำ ลั ง ใ จ
ที่มอบความละไมด้วยไออุ่น
ขอบคุณที่ทำให้รู้ว่าโลกนี้...ยังมีคุณ
เป็นอีกแรงหนุน...ให้เดินต่อไป

ล้ า บ้ า ง . . . ห ม ด แ ร ง บ้ า ง . . . ช่ า ง มั น เ ถ อะ
ชีวิตยังมีอีกเยอะ...เดี๋ยวพรุ่งนี้สู้ใหม่
แพ้มั่งชนะมั่ง...ช่างปะไร
ขอเพียงวันที่หวั่นไหว...มีสายลมอย่างคุณอยู่ใกล้ก็พอ

เสี่ยงกันมั้ย

ไ ด้ เ จ อ กั บ เ ธ อ . . . ใ จ มั น เ ต้ น แ ร ง ทุ ก ที
จะทำไงดี...เข้าบอกก็ไม่กล้า
เธอจะรู้บ้างไหม..ว่ามีใครแอบห่วงหา
เพียงเธอมองผ่านมา...ก็สั่นไปหมดแล้วหัวใจ

ยิ้มหวานให้ตั้งหลายครั้ง...เธอจะรู้มั่งหรือเปล่า
อยากจะตะโกนให้ลั่นป่าเขา..มาเป็นแฟนเราได้ไหม
แต่ไม่กล้าเสี่ยง....เลยได้แค่ส่งเสียงอยู่ในใจ
หวังเพียงเธอได้ยินเมื่อไหร่...คงตอบให้ชื่นใจสักที

เป็นแฟนเธอแล้วนะ


...เ ค้ า เ ขิ ล น ะ...ห น้ า แ ด ง ห ม ด แ ล้ ว
น้ำเสียงเจื้อยแจ้ว...แว่วคำรักมาเสนอ
กลัว กลัว กล้า กล้า...อ่ะนะ...แบบว่ายังไม่เคยเจอ
นี่เรื่องจริงหรือฉันเพ้อ...เป็นเธอใช่ใหมคนดี

...ข อ บ คุ ณ ...ที่ ใ จ เ ร า ต ร ง กั น...
นั่งอมยิ้มทั้งวัน...ไม่ใช่ฝันแล้วตอนนี้
อุ๊บอิ๊บแล้วนะ...เป็นแฟนเธอแล้วล่ะ...รู้เปล่านี่
อ้อมแขนว่าง ๆ ที่มี...ขอซบสักทีก็แล้วกัน...

..อิ..อิ..

ยังไม่รู้จะเลิกรักเธอได้ไหม


ยั ง ไ ม่ รู้ จ ะ ท ำ ไ ด้ ห รื อ ป ล่ า ว
เท่าที่รู้...ยังร้าวไม่หายเลยวันนี้
ได้แต่พูดซ้ำ ๆ ... ออกไปจากชีวิตฉันไปเสียที
ทั้ง ๆ ความรู้สึกที่มี...ยังรักเธอคนนี้ไม่เปลี่ยนไป

แ ต่ มั น เ ห นื่ อ ย . . . กั บ ก า ร ก ร ะ ท ำ บ า ง อ ย่ า ง
...รัก...แต่โดนทิ้งขว้าง ไม่เอาใจใส่
..ไม่สน...ว่าคนที่รักเธอจะรู้สึกอย่างไร
ไม่แคร์ว่าสิ่งที่ทำลงไป...ทำร้ายหัวใจคนรักกัน

จึ ง ก ลั ว กั บ ก า ร ก ลั บ ม า
เพราะหัวใจยังล้า...กับความฝัน
กลัวว่าให้ใจอีกครั้ง...เธอจะไม่รักษามัน
กลัวเธอจะทำร้ายฉัน...ให้เจ็บเหมือนคืนและวันที่ผ่านมา

อย่าหลอกเลยนะคุณผี

อยู่ ดี ดี ก็ ก ลั ว ขึ้ น ม า เ ห มื อ น กั น
อย่าเพิ่งมาหลอกตอนกลางวัน...เลยนะคุณผี
เงียบ แสน เงียบ...วังเวงสิ้นดี
อยู่คนเดียวด้วยสิ..ให้ทำไง

คุ ณ พ ร ะ คุ ณ จ้ า ว . . . เ จ้ า ข า
หากมีเมตตา...ช่วยมาบ้านเอมิกาหน่อยได้ไหม
ช่วงนี้ดวงไม่ค่อยดี...ไม่รู้เป็นอะไร
เจอแต่คนใจร้าย..แถมผีก็หลอกอยู่ได้...เป็นประจำ
เอ-มิ-กา

เลือกไม่ถูก


เ ธ อ ก็ พู ด แ บ บ นี้ ม า กี่ ค รั้ ง . . ต่ อ กี่ ค รั้ ง
และทุกทีคือฉันฟัง...และตอบว่า "ได้"
แต่พอเราเหมือนเดิม...เธอเองก็เปลี่ยนไป
รังแต่ทำร้ายหัวใจ...ทุกที ทุกที

ถ า ม ตั ว เ อ ง ...จ ะ รั บ มื อ อ ย่ า ง ไ ร
ใจส่วนหนึ่งก็หวั่นไหว...อยากกลับไปอย่างเร็วรี่
แต่อีกครึ่งที่เหลือ..บอกเหนื่อยแล้ว...พอสักที
คำตอบก็ยังค้านกันอยู่แบบนี้...เลือกไม่ถูกสักที..เหนื่อยใจ

อย่ามาทำมือไว


โ อ๊ ะ โ อ !!!...อ ย่ า ม า ท ำ เ ป็ น มื อ ไ ว
หยุดก่อนได้ไหม...อย่าเพิ่งสับสน
แค่อยู่ในวัยรัก...ไม่ใช่ไวไฟนะจ๊ะพ่อหน้ามน
คร้านจะบ่น...เบื่อเหลือทนพ่อคนมือไว

อ ยู่ ดี ไ ม่ ว่ า ดี . . ม า ข อ ส า ว ก อ ด
ตลอดนะ..เนียนตลอด...เก็บมือก่อนได้ไหม
ไม่งั้นจะโดนดีดกระเด็นจากชีวิตฉันอย่างไว
เลิกคิดเริ่มต้นใหม่...กับผู้ชายไวไฟอย่างพ่อคุณ

แบร่ๆ
เอ-มิ-กา

อกหัก..ไม่เป็นไร

. . . ใ จ เ อ๋ ย ใ จ ต น. . .
อกหักแค่เพียงหน..ทนให้ไหว
เค้าไม่รักเราแล้ว. . .ป ล่ อ ย เ ค้ า ไ ป. .
..ไม่เอานะ..อย่าเสียใจเลยคนดี



. . ยิ้ ม สิ . . ยิ้ ม ห ว า น ๆ เ ล ย น ะ ค ะ
โอ๋..โอ๋...เค้ายิ้มเป็นเพื่อนแล้วหล่ะ...คืนนี้
บอกตัวเองให้เลิกเหงา..เลิกคิดถึงเค้าสักที
เช็ดน้ำตาที่มี...แล้วตะโกนคำนี้ให้ไว
"อกหักไม่เป็นไร..คิวต่อไปเชิญจร้าาาาาาาา"

ขอบคุณที่โลกใบนี้ยังมีเธอ


ขอบคุณอีกที....ที่โลกใบนี้...ยังมีเธอ
และคนบนฟ้าส่งให้เราได้เจอ...ยามท้อกับความฝัน
ไม่แปลกเลยที่อยู่แสนไกล...เพราะหัวใจเดียวกัน
แม้ฝันของเรานั้น..อาจไม่สวยทุกวันเหมือนของใคร

แค่ได้เก็บความฝันมาเรียงอ้อน...เป็นกลอนเปล่า เปล่า
บอกเล่าและบันทึกเรื่องราว...แบบใส ใส
อาจไม่สวยเลิศเลอ หรือเพอเฟ็คเหมือนของใคร
บางครั้งก็ไม่ถูกใจ...กลอนอะไร..ไม่ได้เรื่องได้ราว


แต่เพียงจะขอ...มีความสุขในแบบของฉัน
แค่มองฟ้า..มองจันทร์...ในวันเหน็บหนาว
มีเจ็บบ้าง...ร้าวบ้าง...ก็แค่บางครั้งคราว
ได้ฉันได้ระบายความปวดร้าว...ไม่ได้หรือไร

...อย่ารังเกียจฉันเลย...เจ้าดอกไม้แสนสวย
ขอดอกหญ้าอย่าฉันแซมด้วย...จะได้ไหม
ไม่ทำเธอเดือดร้อน...หรือต้องอาทรสิ่งใด
เพียงสายลมพัดไหว...ขอฉันได้ชื่นใจกับมัน


บนทางเดินที่แสนเดียวดาย
อาจไม่มีสายรุ้งเรียงรายเหมือนความฝัน
แต่ขอบคุณที่ยังมีเธอ...เดินข้าง ๆ กัน
แม้พายุจะกระหน่ำแบบนั้น...แต่จะเดินอย่างคงมั่น...เพราะมีเธอ
เอ-มิ-กา

วันอังคารที่ 24 มกราคม พ.ศ. 2555

แว่วเสียงของความคิดถึง


แว่วเสียงของความคิดถึง ....มากับสายลมและหมอกหนา
ที่กระทบแก้มป่อง ๆ จนชา...เพราะนั่งมองฟ้าคืนนี้
พยายามส่งคลื่นของหัวใจ...เธอได้ยินบ้างไหมคนดี
มันส่งเป็นสัญญาณ . .ถี่ ถี่...ว่าคนทางนี้...ก็คิดถึงเหมือนกัน

เ ยื่ อ ใ ย บ า ง บ า ง . . เ ธ อ เ ห็ น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า

ที่แขวนตามทางเดินของดวงดาว...ถึงคนทางฟ้าอีกฝั่งนั้น
เพื่อจะบอกให้เธอรู้...ว่าเมื่อแหงนดูมัน
จะเห็นข้อความว่าคิดถึงอยู่บนนั้น...ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง

เอ-มิ-กา

แด่ปลาที่รัก

กุ ส ล า . . . ธ ร ร ม ม า . . . ป ล า ที่ รั ก
ด้วยป่วยหนักเกินกายจะว่ายไหว
ทั้งน้องทอง..น้องสิงห์...ทิ้งพี่ไป
ต่อแต่นี้ไม่เหลือใครให้ผูกพัน

เ ค ย เ วี ย น ว่ า ย ห ย อ ก เ ย้ า ก ร ะ เ ซ้ า พี่

ระริกระรี้...ตรงรี่ขอข้าวฉัน
ร้องบวม-บวม...บุ๋ม-บุ๋ม...รุมแย่งกัน
ภาพวานวันยังซึ้งตรึงอุรา

พี่ นั่ ง เ ฝ้ า เ จ้า  ค่ อ น คื น ด้ ว ย เ ป็ น ห่ ว ง
ใจทั้งดวงไหวสั่นขวัญผวา
เลิกจากงานวันนี้ตรงรี่มา
อนิจจาเจ้าตัวน้อยไม่คอยกัน

นั่ ง ห ม ด แ ร ง ข้ า ง ตู้ ป ล า ท ำ ห น้ า เ ศ ร้ า
สิ้นแล้วเจ้าเพื่อนน้อยคอยเย้าฉัน
หากพรุ่งนี้มีปัญหาสารพัน
แล้วใครกัน...จะสดับคอยรับฟัง

ส อ ง มื อ ต ร ะ ก อ ง ป ร ะ ค ร อ ง ร่ า ง
บรรจงวางลงหลุมคลุมดินฝัง
น้ำตาร่วง...หล่นพื้น...สะอื้นดัง
จำหันหลังตัดใจไปจากกานต์

ใ น ส า ย ต า ค น ทั่ ว ไ ป เ จ้ า ไ ร้ ค่ า
เป็นแค่ปลา...แค่สัตว์...เดรัจฉาน
สำหรับพี่เจ้าเหมือนน้องคล้องดวงมาลย์
ตราบสิ้นกาลนานเพียงใด...ใจไม่ลืม

ยิ่งโตยิ่งสูงจนแทบติดเพดาน

ยิ่ ง โ ต ยิ่ ง สู ง จ น แ ท บ ติ ด เ พ ด า น
ขาข้างหนึ่งพาดอยู่บนคานที่ก่อไว้
จะขึ้นหรือก้าวลง ยังคงไม่แน่ใจ
แต่เชื่อว่ารับมือได้และยังสบายดี

เ มื่ อ ฤ ดู รั ก ยั งไ ม่ ผ ลิ บ า น
ก็จะขออยู่บนคานอย่างมีศักดิ์ศรี
ถ้าเนื้อคู่ยังไม่เกิดก็ไม่ต้องมี
อยู่คนเดียวของฉันแบบนี้ ก็ดีเหมือนกัน

ฉั น ไ ม่ แ ค ร์   ก ะ อี แ ค่ ค ว า ม โ ส ด
แต่ขอโทษ  Status โสด เลือกเองทั้งนั้น
ติดป้ายเอาไว้ว่าจีบยาก ยังไม่อยากผูกพัน
เพราะอิสระของฉันมันกรุบกรอบหวานมันกำลังดี
เอ-มิ-กา

วันเสาร์ที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2555

ฝ า ก ด า ว ดู แ ล เ ธ อ

ฝ า ก ด า ว ที่ พ ร า ว อ ยู่
ช่ ว ย ดู แ ล เ ธ อ แ ท น ฉั น
ฝ า ก ค ว า ม ห่ ว ง ห า ไ ป กั บ แ ส ง จั น ท ร์
ก ล่ อ ม เ ธ อ ผู้ นั้ น แ ท น ฉั น ที ... . .
.. . . . . . . ฝั น ดี น ะ . . . .. . .
เอ-มิ-กา

อีกกี่เดือนปีจึงพบหน้า

นั่งมองเส้นขอบฟ้าจาง ๆ ...กับใจอ้างว้างสีหม่น
หวนคิดถึงใครบางคน   ที่อยู่ไกลเหลือทน...คนละฟากฝั่งฟ้า
นานแค่ไหนแล้วคนดี...อีกกี่เดือนปีจึงพบหน้า
และแล้วน้ำตา...ก็ทำราวกับว่า..จะล้นหัวใจ

....เหนื่อย...ปัญหามากมายเหลือเกินแล้ววันนี้
อยากทิ้งทุกสิ่งที่มี...ขอเพียงได้เคียงชิดใกล้
เส้นขอบฟ้าแสนบาง  แต่รู้ไหมระยะทาง..ห่างแค่ไหน
แผ่นน้ำมันกว้างเกินไป...กว่าจะให้หัวใจข้ามไปหากัน

เมื่อความเหงามันท่วมท้น....เอ่อล้นทางสองตา
เมื่อหัวใจมันอ่อนล้า  เหลียวมองหาคนร่วมฝัน
หยดน้ำตารินไหล...แค่อยากให้ใครคอยเช็ดมัน
คิดถึงอ้อมกอดคู่นั้น..ที่คอยแบ่งปันความทุกข์จากหัวใจ

อยู่ใต้ฟ้าฝั่งไหนเล่าพี่จ๋า
รับรู้บ้างหรือเปล่าว่า....ฟ้าฝั่งนี้มืดครึ้มไม่สดใส
นั่งหมดแรงอ่อนล้า...รู้ว่าหวงห่วงหาจากที่แสนไกล
....แต่กลับมาได้ไหม.... เพราะน้ำตาที่ไหลใกล้ท่วมหัวใจแล้วจริง ๆ

ขอร้อง...อย่าถามอีกเลย...

ขอร้อง...อย่าถามอีกเลย...ว่าสบายดีหรือเปล่า
เมื่อวันนี้ผ่านพ้นความปวดร้าวมาได้
อย่ามองฉัน...ด้วยสายตาของคืนวันที่ยังมีใจ
อย่าพยายามค้นหาความอ่อนไหว...เมื่อฉันแค่ใครที่ใจไม่ต้องการ

ขอบคุณทุกช่วงเวลาแสนมีค่า..ที่เธอฝากให้
แต่ขอร้องอย่าทำดีกับฉันได้ไหม...ทิ้งไว้เพียงสายลมผ่าน
เมื่อไม่รักกัน...อย่าฝืนแบบนั้นเพราะฉันยิ่งร้าวราว
โปรดอย่าใช้ความสงสาร..มาปิดบังอาการของคนหมดใจ

พอเถอะนะ...หยุดห่วงได้แล้ววันนี้
เพราะหัวใจเริ่มแข็งแรงดี...ยังเต้นต่อไหว
ไม่ต้องขอโทษหรอกนะ..เรื่องเธอมีใคร
เมื่อฉันบอกว่าไม่เป็นไร....ก็ขอให้เข้าใจกัน

จะไม่เอ่ยโทษเธอสักคำคนดี
รู้ว่าห่างไกลขนาดนี้....คงเหนื่อยที่จะเคียงฝัน
แค่โทษโชคชะตา โทษดาว โทษฟ้า โทษพระจันทร์
ที่ไม่อาจส่งความรักของฉัน...ไปถึงเจ้าของหัวใจ

รู้บ้างเถอะนะ...ว่าเห็นหน้าเธอแล้วใจมันสั่น
ยิ่งเธอทำดีแบบนั้น....มันยิ่งหวั่นและไหว
เมื่อไม่รักกันอย่าแสดงกับฉัน เหมือนคืนวันที่มีใจ
ฉันรับความจริงได้...อย่าทำดีนักได้ไหม....ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ

อย่ากลับมาอีกเลย

เรื่องในวันวานก็มีแค่เพียง......
~*~
....เพียงแค่ความห่างของระยะทาง
ทำคนอ้างว้างคนหนึ่งให้ไหวหวั่น
....เพียงเพราะหัวใจมีใครอีกคนให้ผูกพัน
ทำให้หลงลืมคืนและวันที่ร่วมฝันกันมา

....เพียงเพราะยังคงเลือกใครไม่ได้
จึงรังแต่ทำร้ายให้ต้องเจ็บเพราะความห่วงหา
....และเพียงแค่คนทางนี้ห่างไกลสายตา
จึงรับอีกคนเข้ามาเพื่อทดแทนหัวใจ

....เพียงเพราะเธอเองที่ยังแสนดี
และความรู้สึกที่มี จึงยังลังเลใช่ไหม
....เพียงเพราะเหตุและผลคือคนสองคนพลาดไป
แต่รับรู้บ้างหรือไม่.....ว่ามันทำร้ายคนรักกัน

ตัดสินใจไปแล้ว..เลือกจบด้วยการจากลา
ทิ้งความเศร้าและหยาดน้ำตาให้เป็นเพียงความฝัน
ในวันที่เธอปันใจ...เรื่องของเราก็ถือว่าจบกัน
วันนี้กลับมาทำให้ใจไหวหวั่น...อย่าทำแบบนั้น..อย่ากลับมาอีกเลย

นั่ ง ม อ ง น้ ำ ต า ตั ว เ อ ง


คื น นี้ . . . . นั่ ง ม อ ง น้ ำ ต า ตั ว เ อ ง
รอบตัวอบอวลด้วยเสียงเพลง..เศร้า ๆ
เหลียวมองฟ้าหาจันทร์..หาดาว
มาช่วยรับฟังความเงียบเหงาในหัวใจ
~*~
อ ยู่ ดี   ๆ   ก็ ส ะ อื้ น อ อ ก ม า
และแล้วน้ำตา...ก็ยิ่งรินไหล
มันเศร้า...ความเหงารุมเร้าหัวใจ
ต่อให้เหงาแค่ไหน...คนที่ห่างไกลเค้าคงไม่แคร์

พรุ่งนี้...จะต้องไม่มีน้ำตา

ซบหน้ากับที่นอน...หนุนหมอนใบเดิม
พยายามลบความปวดร้าวที่เพิ่ม...เติมจนอ่อนล้า
ใช้หมอนใบเก่าคอยซับคราบน้ำตา
หวังเพียงบรรเทาความเหว่ว้า..ที่ค้างคาในใจ

ภาวนากับท้องฟ้า...กับหมู่ดาว
ขอพรให้ลืมเรื่องราวที่ทำให้อ่อนไหว
นานจนวันนี้...ทำไมไม่ลืมสักทีเล่าหัวใจ
เฝ้าจดจำคนใจร้าย ที่ทิ้งกันไปไม่กลับมา

คืนนี้..ขอเถอะนะ..ให้ฉันได้ร้องให้
ขออ่อนแอและอ่อนไหว...เพราะใจมันล้า
เหนื่อยเกินไป กลั้นไม่ไหวแล้วน้ำตา
ปล่อยให้รินออกมา..จนกว่าความปวดปร่าจะหมดหัวใจ

บอกตัวเองซ้ำ ๆพรุ่งนี้...จะต้องไม่มีน้ำตา
จะไม่อ่อนแอ อ่อนล้า หรือว่าอ่อนไหว
จะต้องลืมทุกอย่างที่ทำให้เสียใจ
...ต้องลืมเธอให้ได้...ถึงเจ็บแค่ไหนก็ขอสั่งหัวใจ..ต้องลืมให้ได้สักที

อาจไม่ใช่รักที่ดีที่สุ ด

เห็นความรักของฉันบ้างหรือเปล่าคนดี
ฉันแขวนเอาไว้ตรงนี้ ที่ปลายขอบฟ้า
รอและหวังบางคนผ่านเข้ามา
จะพอเห็นคุณค่า ดูแลรักษาหัวใจ

ปลูกต้นไม้ยังไม่เคยออกผล
ขอปลูกต้นรักสักต้นจะได้ไหม
ศาลาที่ว่างหากข้าง ๆ ยังไม่มีใคร
ขอปันอาศัยเพื่อรอคนจริงใจผ่านเข้ามา

ขอติดป้ายเอาไว้ ว่าอาจไม่ใช่รักที่ดีที่สุด
แต่เมื่อการรอคอยสิ้นสุด...สัญญาว่า
ความรักของวันนี้จะทำให้ดีและมากกว่า
ทุก ๆ วันที่ผ่านมา...จะดูแลรักษาด้วยหัวใจ...

สุขเถิดหนาขอจำลาด้วยอาลัย

น้ำค้างพรมพร่างกลางคืนหนาว
ท้องฟ้าอับแสงดาวพราวลมฝน
เคว้งคว้างกลางเส้นทางร้างผู้คน
สับสน...ความมืดมนเกาะกุมหัวใจ

เอนกายลงตรงผืนหญ้ามองฟ้ากว้าง
ใต้เงาจันทร์แสนเลือนลางน้ำตาไหล
กลั้นสะอื้นฝืนข่มความตรมใจ
เฝ้าครวญคร่ำร่ำให้ใต้แสงจันทร์

อ นิ จ จ า ว า ส น า เ กิ ด ม า ด้ อ ย
ด้วยบุญน้อยมิอาจเคียงเรียงร่วมฝัน
ทำได้เพียงเลี่ยงหลีกไปให้ไกลกัน
หนีให้พ้นคืนและวันที่สัญญา

อธิษฐานขอพรวอนจันทร์เจ้า
ที่สาดแสงพริ้มพราวบนราวฟ้า
ส่องไปถึงคู่ขวัญวันวิวาห์
สุขเถิดหนาขอจำลาด้วยอาลัย
เอ-มิ-กา

ขออยู่ได้เศษทาน..เศษใจ

หาไม่ได้แล้วหรืออย่างไร
ผู้ชายออกเกลื่อนไปตามท้องถนน
ถึงไ้ด้รี่เข้ามา ทั้งที่รู้ว่าเค้ายังมีฉันทั้งคน
นี่จิตสับสน หรือว่าสมองส่วนบนไม่ทำงาน
~*~
หรือว่าขาดแคลนจนหาไม่ได้
ถึงได้เที่ยวร้องให้ ทำตัวน่าสงสาร
พฤติกรรมแบบนี้ คำจำกัดความที่มี เรียก "ขอทาน"
เลิกทำตัวเวทนาน่ารำคาญ...ขออยู่ได้เศษทาน..เศษใจ
~*~
หยุดทำตัวทุเรศสายตาสักที
บอกไว้เลยว่าคนคนนี้...ของฉัน"ฉันไม่ให้"
ถ้าอยากได้ก็เข้ามา แล้วจะได้รู้ว่าใครเป็นใคร
ชีวิตจริงไม่ใช่นางร้ายแต่ก็ไม่ดีเหมือนนางเอกในนิยาย..หรือจะลอง แบร่...ๆ
เอ-มิ-กา

. . . ใ จ เ อ๋ ย ใ จ ต น . . . .


. . . ใ จ เ อ๋ ย ใ จ ต น . . . .
. . .จ ะ วิ่ ง เ วี ย น วก วน ไ ป ถึ ง ไ ห น. . . .
. . . เขา ไม่ รัก เรา แล้ว . . . ไ ม่ เ ป็ น ไ ร. . .
. . . ไม่ เอา นะ ไม่ ร้อง ให้. . . น ะ ค น ดี . . .


เอ-มิ-กา