ซบหน้ากับที่นอน...หนุนหมอนใบเดิม
พยายามลบความปวดร้าวที่เพิ่ม...เติมจนอ่อนล้า
ใช้หมอนใบเก่าคอยซับคราบน้ำตา
หวังเพียงบรรเทาความเหว่ว้า..ที่ค้างคาในใจ
ภาวนากับท้องฟ้า...กับหมู่ดาว
ขอพรให้ลืมเรื่องราวที่ทำให้อ่อนไหว
นานจนวันนี้...ทำไมไม่ลืมสักทีเล่าหัวใจ
เฝ้าจดจำคนใจร้าย ที่ทิ้งกันไปไม่กลับมา
คืนนี้..ขอเถอะนะ..ให้ฉันได้ร้องให้
ขออ่อนแอและอ่อนไหว...เพราะใจมันล้า
เหนื่อยเกินไป กลั้นไม่ไหวแล้วน้ำตา
ปล่อยให้รินออกมา..จนกว่าความปวดปร่าจะหมดหัวใจ
บอกตัวเองซ้ำ ๆพรุ่งนี้...จะต้องไม่มีน้ำตา
จะไม่อ่อนแอ อ่อนล้า หรือว่าอ่อนไหว
จะต้องลืมทุกอย่างที่ทำให้เสียใจ
...ต้องลืมเธอให้ได้...ถึงเจ็บแค่ไหนก็ขอสั่งหัวใจ..ต้องลืมให้ได้สักที
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น