วันเสาร์ที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2555

ความเจ็บของฉันมันไม่มีเสียง


เ ค ย เ ห็ น ค ว า ม ส ำ คั ญ . . . ข อ ง ฉั น บ้ า ง ห รื อ เ ป ล่ า
ทำไมไม่รู้บ้างเล่า....ว่าฉันปวดร้าวแค่ไหน
คนที่ยืนข้างเธอวันนี้ คือคนที่เธอควรใส่ใจ
ไม่ใช่ใครต่อใคร...ที่เป็นแค่คนอื่นคนไกลของเธอ

กั บ เ ข า . . . ก็ จ บ ม า น า น เ ห ลื อ เ กิ น แ ล้ว
ทำไมสองตายังฉายแวว ยามพลั้งเผลอ
อาลัยอาวรณ์ คร่ำครวญเหมือนอยากเจอ
ยังเฝ้าฝันละเมอ..เธอเพ้อหาอะไร

ไ ม่ เ ค ย มี สั ก ค รั้ ง  ที่ บั ง คั บ ใ ห้ ม า รั ก กั น
เป็นเธอเองที่บอกกับฉัน...ว่าลืมเขาได้
รอเธอมาเสมอ..แต่เธอกลับคบฉันเพื่อรอใคร
ฉันเองก็คนมีหัวใจ...โปรดรับรู้เอาไว้ว่า "เจ็บเป็น"

ห รื อ เ พ ร า ะ ค ว า ม เ จ็ บ ข อ ง ฉั น มั น ไ ม่ มี เ สี ย ง
เธอเลยทำได้แค่เพียงมองมันไม่เห็น
ถ้าการลืมใครสักคนมันลำบากยากเย็น
ก็อย่าเอาหัวใจฉันไปล้อเล่น...เพราะมันเจ็บเป็นและเจ็บนาน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น