วันเสาร์ที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2555

เมื่อสิ้นเยื่อขาดใย...ขอได้ไหมอย่ากลับมา


. . . . . . . . . . . . . แ ล้ ว ยั ง ไ ง ?
แค่นี้ใช่ใหม...ที่ต้องการบอกฉัน
ยังเข้มแข็งเหมือนเก่า...และไม่เหลือเงาของความผูกพัน
ถ้าอยากพูดแค่นั้น....บอกเลยก็แล้วกัน..ว่าฉันเข้าใจ

เ พ ร า ะ รู้ ว่ า เ ธ อ . . . เ ป็ น เ ธ อ . . . แ บ บ ที่ เ ธ อ เ ป็ น
ไม่รู้...ร้อน--ร้าว--หนาว--เย็น...ไม่เคยเอาใจใส่
เพียงหนึ่งคนที่ช่างเขลา...แล้วปล่อยให้ความเหงาบงการหัวใจ
คนที่แพ้แม้ความห่างไกล..ทำให้ใครต้องมีน้ำตา

. . . เ ค้ ก ว นิ ล า . . . ที่ เ ธ อ ถื อ ม า ชิ้ น นั้ น

บอกความจริงเลยก็แล้วกัน...ไม่เคยชอบมันเลยหนา
แต่ที่ดีใจให้เห็นเสมอ...ก็เพราะเป็นเธอ...ที่ซื้อมา
เพราะงั้นรู้เถิดว่า...มันไม่มีค่า...ให้เธอห่วงหาอะไร

เ มื่ อ เ ป็ น เ พี ย ง ค ว า ม ท ร ง จ ำ ที่ แ ส น จ า ง
ก็ให้เราอยู่แบบห่าง ห่าง...อย่าหวั่นไหว
เมื่อคิดเหมือนกัน...ว่าระหว่างเรานั้น...สิ้นเยื่อขาดใย
จะวันนี้หรือวันไหน...ก็น่าจะรู้ไว้...ไม่ควรกลับมา
เอ-มิ-กา

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น