ลาจันทร์

จั บ เ ม ฆ ห ม อ ก ที่ บั ง ต า
คลี่ผืนฟ้า...เป็นผ้าห่ม
หวังเพียงหัวใจที่ระบม
จะหายระทมเพราะไออุ่น

เ พี ย ง จั น ท ร์ เ ท่ า นั้ น ห น า
เดียวดายบนปลายฟ้าที่เคยคุ้น
จรัสแสงเป็นบางวัน...ก็เพื่อคุณ
หวังเพียงเศษความละมุนจากห้วงใจ

แ บ่ ง ใ ห้ ฉั น บ้ า ง...เ ถ อ ะ น ะ ค น ดี
ท่ามกลางความมืดของราตรี...ฉันหวั่นไหว
ทำได้เพียงส่องแสงลงมา...แทนคำลาจากฟ้าไกล
แต่คงมิอาจส่องถึงหัวใจ...ใครบางคน

เอ-มิ-กา