เยื่อใยไม่ยอมขาดไปพร้อมคำลา

เป็นแบบนี้ทุกที
พอแผลกำลังจะหายดี...ก็มาทำให้โหยหา
ปากก็บอกต้องตัดใจ...แต่ทำไมเพียงสบตา
ก็แทบละลายอยู่ตรงหน้า...ทุกคราไป

อาจเพราะภาพคืนวันเก่า..เก่า
ยังคงกรุ่นความเป็นเรา...ให้หวั่นไหว
เพราะเส้นบาง..บาง..ที่เรียกว่า เยื่อใย
มันไม่ยอมขาดไป..พร้อมคำลา
จึงหลงเหลือเป็นริ้วรอยจาง..จาง
ในความหวังอันเลือนลาง...ลึก..ลึก..ว่า
คงมีสักวัน...ที่เธอจะกลับมา
เพื่อเช็ดคราบน้ำตา...ให้แก่กัน

ฉันคงหวังมากเกินไปใช่ใหม
การพยายามตัดใจ...จึงทั้งไหวและหวั่น
เห็นเค้กร้านเดิมทีไร...เหมือนคล้าย ๆ ยังรอวัน
ที่บางคนชอบถือมาฝากฉัน...พร้อมบอกว่ารักมั่น..ไม่เปลี่ยนแปลง

เอ-มิ-กา