... คื น นี้ ... ท้ อ ง ฟ้ า ไ ร้ ด า ว..
ที่เคยแพรวพราวเหมือนวันก่อน
ถามหัวใจ...ใยไม่รีบนอน
ยังคงอาวรณ์...เหมือนเมื่อตอนมีกัน
บ อ ก ตั ว เ อ ง...ใ ห้ เ จี ย ม หั ว ใ จ
ว่าบางที่สิ่งที่วาดไว้...อาจเพียงฝัน
เหนื่อยและอ่อนล้า...กับปัญหาสารพัน
หากเท่าที่รู้คือตะวัน...ยังคงขึ้นทางฝั่งนั้นทุกครา
อ รุ ณ รุ่ ง พ รุ่ ง นี้ ... จ ะ มี แ ส ง เ ห มื อ น เ ก่ า
สาดส่องความเศร้า...ให้หมดจากฟ้า
และแม้คืนนี้...ไม่มีแสงจากดาริกา
มิได้หมายความว่า...วันข้างหน้า...จะไม่มี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น