"รออีกหน่อยก็หาย เวลาช่วยได้ เดี๋ยวก็ลืม"

...อ้างว้างนะเมื่อไม่มีเธอ
บางคราวพลั้งเผลอ คิดว่าเธออยู่ใกล้
ไม่มีแล้วสินะ ความหวงห่วงใย
แววตาที่เธอใช้ จึงเย็นชา

มันเจ็บนะ เธอรู้บ้างไหม
ความอ้างว้างโลมไล้ ใจปวดปร่า
หยดน้ำตาริน วันที่ได้ยินคำลา
มันหมดแรงอ้อนวอน อ่อนล้า เกินรั้งใคร

ยิ้มให้เธอ เมื่อจบคำลา
กล้ำกลืนน้ำตา ฝืนตอบเธอให้ได้
"ไม่ต้องขอโทษ..ฉันไม่เป็นอะไร
ขอบคุณความห่วงใย ที่มีให้เสมอมา"

นั่งมองภาพเธอจนเลือนลับ
กว่าจะฝืนบอกตัวเองให้กลับด้วยใจอ่อนล้า
มันแทบกลั้นไม่ไหวแล้วน้ำตา
เพราะมันทำท่า จะล้นใจ

กลับมานอนสะอื้นจนตัวสั่น
อยาร้องตะโกนให้ลั่น กลับมาได้ไหม
เท่าที่มี แค่เสียงเพลงเบาๆ ปลอบใจ
"รออีกหน่อยก็หาย เวลาช่วยได้ เดี๋ยวก็ลืม"