แค่มะลิลากลีบบาง

... แ ค่ ม ะ ลิ ล า ... ก ลี บ บ า ง
กลิ่นหอมจาง จาง....ในยามเช้า
เมื่อเจอแสงจ้า...เจ้ามะลิลาก็ถูกเผา
กลายเป็นเหี่ยวเฉา...ใครเล่าจะถวิล
              
แ ด ด ส ลั ว ล า ง...เจ้ากลีบบางก็หล่นจากขั้ว...
กลาดเกลี่อนไปทั่ว...หมดความหอมจนสิ้น
ไม่มีใครเค้าสน...ดอกไม้ที่หล่น...แล้วเปื้อนดิน
เจ็บจนชิน...ไม่มีใครได้ยิน...ว่าเสียใจ

..โ อ้ ว่ า...ม ะ ลิ ล า...ม า ริ น ท ร์

..โ อ้ ว่ า...ม ะ ลิ ล า...ม า ริ น ท ร์

อาจไม่ฟุ้งจรุงจินต์...เทียบดอกไหน

แม้นสีสันไม่ยวนเย้า...เร้าฤทัย

แต่เมื่อชิดใกล้...จักหอมละไม..

. . .ไ ม่ จื ด จ า ง . . .

เอ-มิ-กา

ด อ ก ม ะ ลิ ล า เ จ้ า เ อ๋ ย

ด อ ก ม ะ ลิ ล า เ จ้ า เ อ๋ ย

อย่าเศร้านักเลย...แค่ไม่มีชื่อในนั้น

มามะคนดี...พี่ตั้งชื่อให้เจ้าเองก็แล้วกัน

.."มารินทร์".. เพราะไหมนั่น...เพียงงดงามสำหรับฉัน..ก็พอ

เอ-มิ-กา

ดีกว่ามีหัวใจ...แต่ไร้รัก

โลกนี้...มันก็เป็นของมันแบบนี้
บางคน...ต่อให้ผ่านไปกี่ปี...ก็ยังแน่นหนัก
ช่วยไม่ได้...ยากจะบังคับใจใครนัก
สุดจะห้ามหัก...ก็เพราะรัก...เป็นสิ่งหล่อเลี้ยงหัวใจ

รู้...ว่าบางครั้ง...มันอาจไม่เป็นอย่างใจนึก
ก็พยายามแล้ว..ที่จะฝึก...และเริ่มต้นใหม่
เพราะรัก...จึงเต็มใจจมปลักกับมันต่อไป
ต่อให้ผุพังในสายตาใคร...ยังดีกว่ามีหัวใจ...แต่ไร้รัก

คนสำคัญ

คงเพราะเป็นคนสำคัญ
ที่ทำให้ฉัน....เฝ้ามองจันทร์และฝันเพ้อ
กลิ่นความละมุน...ยังกรุ่นเมื่อพบเจอ
แม้เป็นเพียงฝันละเมอ...หลงเพ้อเจ้อคนเดียวก็ตาม

แค่เพียงหนึ่งคน...ที่พอมีค่า
แค่บางเวลา...ที่เธอเอ่ยถาม
แค่ทำให้เธอยิ้มได้...เพียงชั่วครู่ชั่วยาม
ได้แค่นี้...คงไม่อาจนิยาม...หรือกล้าตอบคำถามของใคร

ฝากไว้กับดาวและแสงจันทร์

คืนนี้...หมดเรี่ยวแรงมองฟ้า
เหนื่อยและล้า...เพียงอยากหลับตาฝัน
คำว่าคิดถึง...จึงฝากไว้กับดาวและแสงจันทร์
ช่วยส่งให้คนฝั่งนั้น...แทนฉันที

บอกเขาด้วย...ว่าพักผ่อนบ้าง
ได้แต่แอบเป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ อย่างนี้
ไกลเหลือเกิน...ช่องว่างที่เรามี
หวังเพียงคนดี...จะเห็นข้อความนี้บ้างสักครา

ระยะทางที่ห่างกัน
เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉัน...ฝากความคิดถึงไว้กับฟ้า
เพราะวันใดที่เธอบังเอิญ...มองขึ้นมา
จะเห็นความห่วงหา...ท่ามกลางดาริกาที่พร่างพราว

เสียงของความรัก

ฉันได้ยินเสียงความรัก...แว่วมาจากโค้งฟ้า
พยายามมองหา...เสียงจากจันทราในคืนนี้
ท่ามกลางหมู่ดาว...พร่างพราวที่มี
ขอเพียงได้ฟังอีกสักที...คงจะดีกับหัวใจ

แล้วตอบกลับ...ด้วยเสียงแห่งความคิดถึง
ไม่รู้ว่าเสียงเล็ก ๆ เสียงหนึ่ง...จะดังสักแค่ไหน
ไม้หวังให้ต้องกังวาน...ผ่านฟากฟ้าที่แสนไกล
ขอเพียงแค่ส่งไป...แล้วก้องในหัวใจ...เธอก็พอ

~_~*

โลกของฉัน

...โลกของฉัน...
ยังคงเงียบงันเหมือนวันเก่า
บางเวลาเหว่ว้าเพราะว่าเหงา
เพียงเพราะคิดถึงเขาที่จากไกล

...หากแต่โลกของฉัน...
ก็ยังหมุนไปตามเรื่องของมัน...ไม่ว่าวันไหน
ยังคงเป็นแกนเดิม...มิได้เพิ่มหรือลดลงไป
จะเจ็บร้าวอย่างไร..มันก็ยังหมุนของมันได้..ไม่เปลี่ยนแปลง

คืนนี้ ฟ้าไร้ดาว

... คื น นี้ ... ท้ อ ง ฟ้ า ไ ร้ ด า ว..
ที่เคยแพรวพราวเหมือนวันก่อน
ถามหัวใจ...ใยไม่รีบนอน
ยังคงอาวรณ์...เหมือนเมื่อตอนมีกัน

บ อ ก ตั ว เ อ ง...ใ ห้ เ จี ย ม หั ว ใ จ
ว่าบางที่สิ่งที่วาดไว้...อาจเพียงฝัน
เหนื่อยและอ่อนล้า...กับปัญหาสารพัน
หากเท่าที่รู้คือตะวัน...ยังคงขึ้นทางฝั่งนั้นทุกครา

อ รุ ณ รุ่ ง พ รุ่ ง นี้ ... จ ะ มี แ ส ง เ ห มื อ น เ ก่ า
สาดส่องความเศร้า...ให้หมดจากฟ้า
และแม้คืนนี้...ไม่มีแสงจากดาริกา
มิได้หมายความว่า...วันข้างหน้า...จะไม่มี

มารินทร์

อยู่คนเดียว..ชอบมองจันทร์...มองฟ้า
แล้วแอบเก็บเอามา...เรียงอ้อนเป็นกลอนใส
อาจเป็นสำนวน..ที่ออกจะรบกวนหัวใจ
เพราะฉันทลักษณ์อยู่ตรงไหน...หายังไงก็ไม่มี
                        
กลอนเปล่า เปล่า...มันก็แค่กลอนเปล่า เปล่า
ไม่เลิศหรูไฮโซเหมือนใครเค้า...ได้เท่านี้
หวังเพียงบางคนที่ผ่านมา...เค้ามองเห็นว่าน่ารักดี
ก็ขอแค่นี้....ไม่ได้ต้องมีหรือวาดหวังสิ่งใด

แต่คงไม่อาจหาญจะต่อกร
หรือไปนอนบนเตียง...เคียงใครได้
ขอบอกว่าอยู่ในวัยรัก...แต่ไม่อยากรักไว
อย่ามาทำปากหวานได้ไหม...ไม่หลงคารม
                
อย่ามาโม้...พี่บูมจ๋าอย่ามาโม้
เดี๋ยวมีน้ำโห...ที่ว่าหวานจักกลายเป็นขม
ไม่รักไม่ว่า..อย่ามากั๊กให้ใจระบม
ปล่อยคนอื่นเค้าดอมดม..บ้างปะไร

Marineค่ะ อ่านว่า มารินทร์
อาจไม่คุ้นหรือเคยได้ยินแถวไหน
เพราะเป็นชื่อของต้นมะลิลา...ที่บางคนเค้าหามาให้
..แล้วบอกว่าช่วยตั้งชื่อใหม่..จะได้จรดไว้ไม่มีวันเลือน

จบกันไปเสียที

วันนี้...ขอเป็นฝ่ายหลบตา
เพียงเพราะไม่อยากให้เธอรู้ว่า...อ่อนไหว
ไม่อยากให้เธอรู้สึกผิด...ที่คิดจากไป
ไม่อยากเป็นคนรั้งเธอไว้...เมื่ออีกครึ่งใจเธออยากลา

ได้แต่มองฟ้า...แล้วถามตัวเอง...ว่าทำถูกหรือเปล่า
ที่หลีกทางให้เค้า...ยอมเป็นเพียงคนเก่าที่เธอห่วงหา
ฉันผิดมากไหม...โง่แค่ไหนที่เป็นฝ่ายจากมา
เพียงเพราะไม่อยากเสียน้ำตา...ระหว่างรอเวลาเธอตัดสินใจ

ขออยู่ลำพัีงให้มันจบ...แม้ต้องพบกับความขมขื่น
ดีกว่าทนกล้ำกลืน...ให้เธอมีคนอื่นถึงเมื่อไหร่
ถ้าการได้เธอมา...มันตามด้วยข้อแม้ว่า...ต้องแบ่งกับใคร
ฉันเลือกไม่มีเธอได้ไหม...เหนื่อยหัวใจเต็มทน

สงสารตัวเอง...จึงทำได้เพียงมองเมิน
ทั้งที่ใจอยากรู้เหลือเกิน...เธอรักเค้าหรือแค่สับสน
ยังรักกันอยู่ไหม...แต่ไม่รู้จะถามทำไม...เมื่อยังมีใครอีกคน
และฉันเองก็เจ็บซะจน...ไม่รู้จะทนฟังเพื่ออะไร

อย่าเหนี่ยวรั้งกันอีกเลยนะคนดี
ได้โปรด...ปล่อยมือฉันสักที...จะได้ไหม
อย่ามองกัน...ด้วยสายตาของคืนวันที่เคยมีใจ
ไม่ขอแบ่งเธอกับใคร...จบกันไปเสียที

เอ-มิ-กา

ทำไมหม่าม๊า...หน้าไม่เหมือนฉัน

ส ง ก ะ สั ย ...เ อ๊ ะ อ ะ ไ ร กั น ห ว่ า
ทำไมหม่าม๊า...หน้าไม่เหมือนฉัน
เก็บหนูมาเลี้ยงหรือไง...ทำไมไม่้เห็นเหมือนกัน
งง งง อยู่อย่างนั้น..ไม่เข้าใจ

แ ต่ ไ ม่ เ ป็ น ไ ร...ม๊ า บ อ ก ว่ า รั ก ห นู ที่ สุ ด
และจะไม่มีหยุด...ไม่ว่าวันไหน
หน้าไม่เหมือนกัน...ม๊าบอกไม่สำคัญจะแคร์ทำไม
แค่มีหนูอยู่ใกล้ๆ .. ก็ชุ่มชื่นหัวใจทุกที

เอ-มิ-กา

... เ ห นื่ อ ย มั้ ย...

... เ ห นื่ อ ย มั้ ย...
กับการเป็นฝ่ายวิ่งไล่...และไขว่คว้า
กับการรอใครสักคน...ให้เค้ากลับมา
ทั้งที่ยังไม่รู้ว่า...หนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร

ฉั น เ อ ง ก็ เ ค ย เ ห นื่ อ ย
นั่งมองดาวเรื่อยเปื่อย..ไม่ยอมไปไหน
หวังเพียงดารา...จะทำให้ความปราถนาสมดั่งใจ
และอะไรต่อมิอะไร...จะสวยสดใสเหมือนในนิทาน

แ ต่ ก็ สุ ข ใ จ ที่ ไ ด้ ร อ
ถึงจะท้อ...แต่ก็เพียงพอสำหรับความหอมหวาน
อย่างน้อยก็มีความหวัง...แม้บางครั้งจะทรมาน
และไม่รู้ต้องรอและคอยไปอีกนาน...แสนนานเท่าไร

เอาเป็นว่า...จะขอนั่งมองดาวเป็นเื่พื่อนเธอ
ต่อให้อ้างว้างจนเพ้อ...ก็ไม่ไปไหน
มีไหล่ให้เธอหนุน..มีอ้อมกอดอุ่น ๆ ให้เธอพักใจ
และไม่ว่านิทานเรื่องนี้จะลงเอยอย่างไร...รู้ใช่ไหม
.............ยังมีอีกคนที่ห่วงใย ไ ม่ เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง....

เอ-มิ-กา

... ฝั น ดี น ะ ค ะ...

เ ห นื่ อ ย ม า ทั้ ง วั น...ค ง ถึ ง เ ว ล า พั ก
ลืมทุกปัญหาหนัก...แล้วหลับตาก่อนดีไหม
วันพรุ่งนี้...ชีวิตจะเป็นอย่างไร
ปล่อยให้มันเป็นไป...หลับให้สบายสักวัน

ฝ า ก ด ว ง ด า ว ที่ พ ร่ า ง พ ร า ว บ น ร า ว ฟ้ า
ช่วยกล่อมนิทรา...แด่คนอีกฝั่งฟ้า...ในคืนฝัน
ก่อนจะหลับตา...ขอเธอจงรู้ว่ายังคิดถึงกัน
ฝากความห่วงหากับดวงจันทร์...ช่วยกระซิบบอกคำนั้นแทนฉันที
... ฝั น ดี น ะ ค ะ...

เอ-มิ-กา

แค่หัวใจธรรมดา

ไ ม่ ใ ช่ ด า ว...ที่ พ ร่ า ง พ ร า ว บ น ร า ว ฟ้ า
ก็แค่หัวใจธรรมดา...ที่หม่นหมอง
ไม่ได้หวังให้ใครต่อใคร...เค้าหันมอง
หวังเพียงคนที่จับจอง...จะดูแลปกป้อง
...ใ ห้ ไ ม่ ต้ อ ง เ สี ย น้ ำ ต า...

เอ-มิ-กา

..ไ ม่ ข อ จ ำ..

น้ำลายเอ๊ย... น้ ำ ต า มั นไ ห ล ห ล่ น....
ท่วมท้น...แทบล้นกว่ากระแสสินธุ์
เพียงเพราะบางคำที่ได้ยิน
แทบแดดิ้น...เจ็บแท้หนอ...
......ไ ม่ ข อ จ ำ....

เอ-มิ-กา

ไม่มีเธออยู่... ...ก็ ไ ม่ เ ป็ น ไ ร...

ค ง ไ ม่..ฝื น..ขื น...รั้ ง ใ ค ร
เมื่อรักหมดใจ...คงไม่ไหวที่จะสู้
แม้ดวงตาแสนเศร้า...เพราะไร้เงาคนเคียงคู่
....แค่เพียงอยากให้รับรู้..แม้ไม่มีเธออยู่...
...ก็ ไ ม่ เ ป็ น ไ ร...

เอ-มิ-กา

...เ ห มื อ น เ รี ย ก ร้ อ ง ม า ก ไ ป ใ ช่ ใ ห ม...

...เ ห มื อ น เ รี ย ก ร้ อ ง ม า ก ไ ป ใ ช่ ใ ห ม...
ก็แค่เพียงหัวใจ...ที่อยากขอ
คงมากเกินไป...เธอเลยให้ความหมาย.."ไม่รู้จักพอ"
บางครั้งก็ท้อ....คงได้แต่รอ...
...ไ ม่ รู้ จ ะ เ ดิ น ต่ อ อ ย่ า ง ไ ร...

เอ-มิ-กา